Mahusay at hindi mabata pelikula

Kabilang sa mga paboritong pelikula ginamit namin upang isama ang mga larawan ng mga taong nanood higit sa isang beses, maaari naming madaling quote at retell ang kanilang mga paboritong mga eksena. Ngunit bawat isa sa atin ay madaling matandaan, at sa pelikulang ito, na kung saan ay isa sa mga masterpieces ng mundo ng cinema o isang tagumpay, ngunit upang baguhin ito ay walang pagnanais na.

Ang ilan sa mga tape lang hindi pa nakikilala ang ating mga inaasahan, ang ilang mga disappointing katapusan, ang ilang mga pagkatapos ng pagsisiwalat sa mga pangunahing intriga ay nagiging hindi kawili-wili, at nagkaroon ng isang bagay ng mga ito ng dalawang-oras na pahirap.

Grave fireflies (1988) / Hotaru no haka

Full-length Hapon animation sa karaniwang tao na nauugnay sa isang makulay na fairy tale gumagana Studio Ghibli at Hayao Miyazaki, ngunit ang "Grave ng Fireflies," sa direksyon ni Isao Takahata ay tulad ng isang larawan ng isang higanteng tanging estilo - ang natitirang bahagi ng drama digmaan, siyempre, ay sa ibang uniberso .

Una sa lahat, hawakan kuwento ng mga bata sinusubukan upang mabuhay ang digmaan sa wasak na lungsod, ito ay nakakamit sa pamamagitan ng mga itinatag "Grave ng Fireflies" sa byograpiko nobelang kung saan ang may-akda ay naglalarawan kung ano ang nangyari sa kanyang sariling pamilya. At ito ay napaka paghawak, pagpindot upang ang mga wish upang ipakita ang pelikula ay hindi gumawa ng up ng iyong isip hindi lamang sa mga bata kundi pati na rin mga matatanda - ay bihirang lumilitaw digmaan sa screen nang mga pangit, nakakatakot at malupit. Na mayroon lamang ang pagkatuklas ng katawan ng mga bata namatay sa pamamagitan ng ina - ito ay mas mahusay na hindi makita ang higit pa.

Misa sa patay para sa isang Dream (2000) / Misa sa patay para sa isang Dream

Pagkatapos ng isang serye ng mga visual na mga eksperimento sa ang pelikula "Pi" Darren Aronofsky in "misa sa patay para sa isang Dream" trampled lahat ng posibleng mga cinematic canon - ang bilang ng assembly gluing kanyang film sa itaas ng average ng tatlong beses, siya ay gumagamit ng isang split screen, mabagal na galaw at mabilis na kilos at anggulo ng camera na dahilan pagkahilo. Ngunit Aronofsky diskarteng nagiging sanhi ng paulit-ulit unwillingness upang baguhin ang isa sa kanyang pinakamahusay na pelikula, magkano ang mas mahirap na makita ang pagbagsak at pagkawasak ng character ng larawan. "Misa sa patay" ay nagsisimula sa pananampalataya sa magandang engkanto kuwento na maaari naming makamit ang ninanais na, lamang upang makagawa ng isang maliit na pagsisikap, ngunit ito ay nagtatapos sa isang kahila-hilakbot na larawan ng pagkabulok, kabaliwan at nagbebenta ng sarili para sa isang dosis ng gamot na pampatulog. Hindi tugmang film imbento at pagbaril sa pinakamataas na antas, ngunit upang ulitin ang isang katulad na trip ng ilang maglakas-loob.

irreversibility (2002) / Irreversible

Ang direktor Gaspar Noe ay hindi naiiba taktika - ang viewer ng kanyang mga pelikula ay laging may upang maging handa para sa kung ano ay hindi magiging isang madaling lakad, nahihirapan upang pagtagumpayan ang matulis na dulo ng kuwento na sinabi, sabay-sabay hinahangaan camera tenacious at masipag staging Hinahamon eksena. Ang pinaka-kilalang-kilala na halimbawa ng tumatawag nagdidirekta Noe - "Irreversible", na kung saan ay maaaring delicately inilarawan bilang isang kuwento ng tiktik mahanap ang malas pimp hawak sa horror Parisian quarter. Ngunit ito ay kinakailangan sa sandaling ang viewer upang makita ang film na ito, at ito ay natigil sa aking ulo tulad ng isang kalawangin kuko makagat off ang isang sumbrero.

Oo, kami ay sa sikat na pinangyarihan ng panggagahasa sa pangunahing tauhang babae Monica Bellucci, isang hindi kapani-paniwala tatlong minutong off-plano, na kung saan ay hindi lamang masakit na strike malupit na karahasan, kundi pati na rin ang pag-iintindi ng lipunan. Tandaan ang taong sa halip ng pagtulong sa babae ay sumangguni sa kabilang panig? Hindi? Pagkatapos suriin ang mga kurso.

Oldboy (2003) / Oldboy

Ito ay dapat ay mapapansin na ang "Oldboy," Park Chan-wook ay ipinanganak sa isang napaka-magandang panahon - Asian cinema interesado sa American, European at kahit na ang Russian madla, at halos bawat proyekto ay ibinigay sa pagdinig. Ngunit hindi pa namin ay umunti ang antas ng isang partikular na pattern, "Oldboy" - isang makinang na detektib at thriller, kinunan ganoon ka-pambihira na maaari nilang panoorin lamang sa kanyang bibig malawak na bukas, at kinuhanan isang frame tatlong-minutong labanan tanawin ay isinasaalang-alang pa rin ang kahanga-hangang sumugpo sa paglaki. Iyan na lamang ang huling larawan ay gumagawa ng mga viewer pangangaligkig mas malakas kaysa sa kapag kinakain bilang isang live na pugita - pagkatapos ng 15 taon ng mga hindi maipaliliwanag pagkabilanggo kalaban nagiging kasangkot sa isang kakaibang laro, na kung saan nabawasan ang kaniyang sariling anak na babae, na nagtatapos incest. Ang isang kahila-hilakbot na nagtatapos sa isang kahanga-hangang pelikula, pagsusuri ay malamang na hindi gusto.

Mga Sapatos Dead Man ni (2004) / Shoes Dead Man ni

Ang mga larawan ng Sapatos Shane Meadows 'Dead Man ni "- isang tunay na hiyas ng British film na pinagsasama elemento ng drama, horror, thriller at kahit na isang piraso ng itim na komedya. Isang mapanlikha kuwento ng dalawang kapatid na lalaki, isa sa kung saan nagpunta sa hukbo, umaalis sa iba pang sa mundo ng karahasan at kalupitan, at pagkatapos ay dumating bumalik sa tumagal ng paghihiganti, ay nagpapakita ng underside ng panlalawigang Inglatera mas mahusay kaysa sa anumang iba pang mga pelikula, at Paddy Considine, na ginanap sa papel na pamagat, ay nagbigay laro artista, nakamit ang taos-puso papuri.

Gayunpaman, sa sandaling nakita ang pangwakas na tape tumalikod magpakailanman mula sa pinakahuling dive sa ito pangit, duguan, drug mundo. Walang kahit na kumikilos effect "Ang Sixth Sense" at "Fight Club", kung saan isa sa mga character, masyadong, ay hindi makipag-ugnayan sa alinman sa mga iba, "sapatos" na pagsusuri ay hindi hilahin sa anumang pangyayari.

Ang boy sa guhit pajama (2008) / Ang Boy sa guhit padyama

Kung hindi mo pa basahin ang mga nobelang Irishman John Boyne "Ang Boy sa guhit padyama", ang pelikula ay tiyak na ay makakapagdulot ng para sa iyo ng isang pangmatagalang impression. Bagay ay na ang mga laki sa layaw Hollywood clichés at ang parehong happy-endami, inaasahan namin ang makina sa isang masaya resolution ng lahat ng mga problema, kahit na sa mga eksena ng Holocaust. Ang pangunahing character ng tape - dalawang lalaki na nagbahagi ng barbed wire. Ang isa ay isang bilanggo sa kampo konsentrasyon, at ang pangalawang - ang anak ng Nazi commandant, ngunit ito ay hindi maiwasan arisen na ito malakas na pagkakaibigan, at sa panghuling, masaya naming inaabangan ang panahon na isang pinakahihintay rescue Shmuel, na Bruno ay makakatulong sa iba upang tumakas o ang kanyang ama ay makakahanap ng Jewish lalaki sa kanyang house. Ngunit ang larawan ay nakakasakit sa ating damdamin - sa halip ng pag-save ay magiging isang pulutong ng kalungkutan, muling ilalim ng tubig sa, at kung sino ay hindi gusto ang kaaway.

Orphan (2009) / Orphan

Habang nakakagambala para sa aming mga dahilan kung public figure usapan tungkol sa kung ito ay posible sa screen aabuso sa bata at mga batang gawin ang mga bayani ng pelikula malaking sindak, sa direksyon ni Jaume Collet-Serra kinuha ng isang mahusay na sikolohikal na Thriller "Ulila," na nagsasabi ng isang mag-asawa na adopts ng 9- taon gulang na batang babae, na nakabukas ang konsentrasyon ng mga depekto at katakutan.

Ang pelikula ay maganda nagtrabaho out, ayon sa isang lagay ng lupa, ang viewer ay sapilitang upang tumakbo nang mabilis mula sa isang matinding sa isa pa, pag-alam ang mga problema sa pamilya Coleman asawa, ang asawa, ang bagong miyembro ng pamilya. Gayunman, naghihintay para sa pangwakas, kami ay hindi pakiramdam bigo at kapansin-pansing mawalan ng interes sa kung ano ang nangyayari - ang huling ilang minuto, kapag ang mga lihim ay nagsiwalat Esther mabatak unbearably mahaba. Ang lahat ay malinaw at hindi magagalaw sila. Ngunit hindi lamang na repels mula sa re-view, ito ay malamang na hindi sinuman ay nais na muling maranasan ang nakakahiyang eksena ng pang-uupat pinagtibay anak na babae ng kanyang bagong ama, kahit na walang pag-alam kung sino ang sino.

Puso (2010) / Blue Valentine

Derek Sienfransa Romance "Valentine" - isang pagtatagumpay ng Ryan sisiw ng gansa at Michelle Williams, na nag-play sa pelikula paglalagay ng star. Mahusay script ay nagpapakita madla sentimental kuwento ng dahan-ibig, pag-multiply kontradiksyon sa loob ng isang beses-perpektong asawa, ang mga puwang ay unti-unting lumalaki kung saan isang beses marubdob na damdamin nakatira. Ang kimika sa pagitan Williams at Gosling envelops ang viewer, at dahil ang pagbagsak at pagkalansag ng kanilang mga bayani hit lalo na hard. Kaya masakit na para sa huling larawan ikinalulungkot mo na sa pangkalahatan ay maging ang kanyang relos - ito ay mas mahusay na hindi makita ang mga paghihirap at mga salungatan. Of course, ang "Valentine" ay mas truer romantic comedies tungkol sa "pag-ibig sa libingan", ngunit ito ay hindi nangangahulugan na ang katotohanang ito ay nais upang gumuhit ng isang malaking kutsara muli at muli.

Kailangan namin sa Talk Tungkol sa Kevin (2011) / Kailangan namin sa Talk Tungkol sa Kevin

Ang trahedya kuwento ng Eba at ang kanyang anak na lalaki, tulad ng ipinapakita sa larawan Lynn Ramsey "Kailangan namin sa Talk Tungkol sa Kevin" nararapat bawat segundo ng palakpakan saan ito iginawad madla sa maraming festival nagpapakita - sa tape ay talagang imposible na kunin ang iyong mga mata, at ang kanyang kapalaran heroes touch ang pinakamalalim na mga string ng kaluluwa.

Ang tema ng larawan ay mahirap unawain at hindi nakaaakit, hindi ang bawat isa sa atin ay handang umamin sa kanyang sarili na siya ay dapat ibahagi ang sisihin ng kanilang mga anak, taasan ang bata nang maayos na siya ay bingi sa ang dayandang ng unang alarma. Lalo na kumplikadong film para sa mga ina na siguraduhin na sila ay magbigay sa mga bata ang pinakamahusay na hindi sila maaaring maging mali, at ang resulta ay kakila-kilabot sa kanilang sarili. Ang pelikula ay tatandaan, ngunit upang muling-view ay wala masyadong mahirap ito ay - upang makita nilalaro brilliantly mahuhusay Tilda Swinton paghihirap provoked pagpatay Kevin.

Ang Tree ng Buhay (2011) / Ang Tree ng Buhay

Ano ang maaari naming sabihin, ang paulit-ulit na panonood ng alinman sa mga huling pelikula ng Terrence Malick - ang pagsubok ay hindi para sa malabo ng puso. Gayunpaman, ang "Tree of Life", impresyonista kuwento ng isang average American pamilya ay nakatayo out kahit na laban sa mga senaryo ng mga pinakabagong creations ng director. Huwag naniniwala ang mga nagsasabi na ang "Tree" walang plot, huwag magtiwala sa opinyon ng mga taong naniniwala na ang larawan na ito ay isang hallucination ng may-akda o ang kanyang drug trip, ito ay hindi totoo, ang tape - isang tunay na visual na obra maestra na immerses ang viewer sa pilosopiya sa buhay ay kaya malalim bilang siya ay handa na kumuha ng paglalakbay na ito. Ngunit ang lahat ng mga cosmic scale ng naratibo, ang lahat ng mga makikinang na kumikilos trabaho at bihasang diskarte operator, ang lahat ng multi-dimensional interpretations ay hindi malamang na gumawa ka muling isaalang-alang ang "Tree of Life" isa pang beses. film na ito ay mabuti at ang aftertaste pakiramdam na nakita mo ito sa paglipas at hindi mo na kailangang panoorin.

127 oras (2010) / 127 Hours

James Franco ni career ay tulad ng isang roller coaster - ito ay saddles swerte at manalo ng prestihiyosong premyo, ang nesmotribelnom dahil sa mag-abo, ito ay inanyayahan sa blockbusters multimillion-dollar, at pagkatapos ay magbigay ng isang penny papel sa indie films na pumunta tuwid sa trash.

2011 ay isang artista ay nananalo - sa film Danny Boyle sa "127 Hours" Franco nakuha ng pagkakataon upang makinabang at ginamit nito nang lubusan, tanging ang mga larawan, gamit ang lahat ng mga pakinabang, ay naka-out tulad na ang anumang muddying peeking mula sa isa lamang ng kanyang mga alaala. Ang isang screen pagbagay ng kasaysayan ng mga climber, nahulog sa bitag, maaari bahagya gawin nang walang isang key scene amputation sandwiched ibinabato isang bato, ngunit pagkatapos, tulad ng ipinapakita sa pamamagitan ng boyle at Franco, pagpilit sa bawat oras na upang ibuhos malamig na pawis - isang mapurol na lanseta laban tendons, ugat, kalamnan at mga buto. Huwag subukang ulitin ang tanawin sa bahay.

12 Taon ng Slave (2013) / 12 Taon ng Slave

Ang makasaysayang drama ng Steve McQueen "12 Taon ng Slave", ito ay tila, ay hindi mabigla sa pamamagitan ng anumang bagay - ang mga larawan sa pagpighati ng itim na mga tao ng Amerika ay nai-publish na regular, sa pamagat papel na ginagampanan ay hindi ang malaking bituin, at ang kasaysayan ni Solomon Nortala mas katulad ng fairy tale sa estilo ng " tiyuhin Tom Cabin. " Ngunit isang bagay sa teyp na ito ay dumating nang sama-sama, kaya na hindi lamang ang matulala madla, ngunit din pintas - lahat ng mga pangunahing parangal seremonya ay nagsimula para sa "12 Taon ng Slave" mapagwagi. Isang problema ay, ito film: pagkatapos ng huling Solomon ay reunited sa kanyang asawa at mga anak, hinalinhan exhale hindi lamang ang mga bayani ng kasaysayan, ngunit kami. Oo, madilim na backstage history of American pang-aalipin ay isang makinang, oo, ang pelikula ay humihipo sa naturalness marahas na eksena at sinadya kawalan ng lakas ng mga taong gustong Solomon upang matulungan, ngunit may simula ng pagtatapos credits ng isang pakiramdam ng pagkakaroon ng isang bagay lamang - ang madla tila upang i-reset ang mga mabibigat na load na dapat patuloy na kumuha ng hindi nais na kailanman muli. Sa lahat ng angkop na paggalang.