New York 70-ngian

Sa unang bahagi ng 1970s sa New York, binisita ko ang photographer Camilo José Vergara, at ito ay kung ano ang nakita niya: "Dumating ako sa New York sa panahon ng Vietnam War noong 1970, ang taon bago siya makitid escaped bangkarota. Fine gusali ay inabandunang, ang mga kalye ay marumi, walang laman na mga parke, mga paaralan ay ang lumang hitsura. Ang inabandunang mga bahay ay tumatakbo aso ng pack, at sa kanilang mga gawa sa pawid ay puno. Settlers binuksan ang pinto at ginawa mga butas sa pader. Sila rent boards mula sa bintana para sa likas na ilaw at bentilasyon, kaya nagiging walang laman na mga gusali sa mga kanlungan para sa mga walang tirahan, shooting gallery at shooting mga saklaw.

ako ay sa mga lugar ghetto, malupit at mapanganib na mga lokasyon, bilang ebedensya sa pamamagitan ng mga inskripsiyon sa mga dingding ng pagtawag para sa mga blacks at Hispanics upang basagin ang kadena ng pang-aapi at maging libre. Dynamic kalye buhay, mga suwail na espiritu, ang kawalan ng mga puting tao, nawasak tahanan at ang hindi nagbabagong takot sa pagiging Ninakaw o pumatay. Sa mga lansangan, ako ay nahaharap sa galit at pagkalito. Ang mga tao ay hindi alam kung kailan at kung saan upang maghintay para sa susunod na pumutok.

Ang bangketa ay isang pagpapatuloy ng mga residential puwang. Young mga tao ay nakatayo sa kahabaan ng pader. Iglesia itinatago ang mga pinto nito bukas. Ang pastor nakaupo sa track sa harap ng kanilang mga bahay ng mga panalangin. Habang ang mga matatanda ay nakangiting tulad ng mga bata, at nagtanong sa akin upang ipakita ang mga ito upang makakuha ng isang larawan. Minsan nakikinig ako sa kung ano ang sinasabi ng mga tao sa isang booth ng telepono. Kapag narinig ko ang isang lalake sa pakikipag-usap sa telepono na ang kanyang girlfriend threw lahat ng kanyang mga bagay-bagay sa labas ng window ng kanilang apartment. Ako nakuhanan ng larawan ang mga tao sa subway, lalaki naglalaro ng domino, kalye palatandaan, advertising sa bahay at siyempre ang mga graffiti. Ako ay sumali sa weddings, itinaas sa gusali apartment at ginawa portrait ng matatanda na nakaupo sa dilim at naghahanap out papunta sa kalye.

Nais kong makuha ang isang lihim na buhay sa mga ghetto. Sa kanya ko laging nagkaroon ng ilang mga lenses: wide angle lens para sa pagkuha ng panorama at telephoto shooting mas tiyak na mga eksena. Sa panahon ng maagang yugto ng kanilang mga babasahin, hindi ko isulat ang mga pangalan ng mga tao at mga gusali address. Sinubukan ko makuha ang kakanyahan, na lampas sa oras, personal na mga pangalan, at pisikal na espasyo.

Takot ay bahagi ng aking photographic trabaho. Ako mabilis na natutunan maglakad at i-cross ang kalye sa tamang oras, upang maiwasan ang isang pulong sa isang pangkat ng mga kabataan nananakot. Ilang beses sinabi ko na aking iniwan ang kapitbahayan, dahil kung hindi man ang aking camera ay pipiliin o sira. Kapag ako got hit sa mukha at ang aking baso ay nahulog sa lupa. Sa mga bihirang okasyon kapag ako ay dumating sa kabuuan ng isang kotse ng pulis sa mga lugar, ang pagkakasunud-sunod ng ministro pinaghihinalaang ako ng pagbebenta o drug paghahanap. Matapos ang mga salita na aking nawala, sila ay pinapayuhan sa akin upang iwanan dito kaagad, babala na maaari kong nakawan.

Sa unang bahagi ng 1970s Nasaksihan ko ang pananaksak ng isang batang itim na tao, inilabas mula sa platform ng tren sa North sa Ika-125 Street. Ito ay isang maaraw na araw at hindi ko kahit na sa tingin na ang mga ganitong isang kaganapan ay maaaring mangyari. Dugo ran down ang kanyang dibdib ng biktima. Ang magsasalakay ay lumayas ilang beses pagtingin pabalik hanggang sa ito ay nawala sa paligid ng sulok ng Madison Avenue. Ngayon, sa 2013, ako ay masaya na ang aking unang bahagi ng mga larawan ng New York ay may survived hanggang sa kasalukuyan araw. Ang mga larawang nakikita ko glimpses ng lungsod ng namamatay, na Naglaho - makasaysayang artifacts, personal na sandali sa buhay ng tao, lumang gusali, ang lahat na ay naiwan ".